Gidenin ardından
Uzun zaman oldu yazmayalı..
Haziran'daki tek yazıyı saymazsak, Mayıs'tan bu yana hayatımda hiçbirşey olmadı mı..olmaz mı..Mayıs'tan bu yana hayatın nasıl geçip gittiğini anlamadım sanırım..çok içaçıcı, sevinçli zamanlar değildi…aslında ben sıkıntılı zamanlarda yazarak, konuşarak rahatlayanlardanım ama bu sefer öyle olmadı, canım yazmak istemedi, "instagram tembelliği" de işime geldi..
Mayıs ayında kanser tedavisi gören babam ani bir rahatsızlık neticesinde hastaneye kaldırıldı..
Baştan sarayım: gerçek biyolojik bağlardan söz edecek olursak, babam diye bahsettiğim aslında kayınpederim..ben kendi babamı 13 yaşında kaybettim, abilerimin özverili sonuçlarını saymazsak, babasız büyüdüm diyebilirim..sonrasında Özkan sayesinde bana yeniden bir baba bahşedildi, hem de ne baba..ketum kişiliğine inat, benimle muhabbet eden, dertleşen, başımız sıkıştığında "babam var ya" deyip arayabildiğimiz, kapı gibi arkamızda duran, dürüstlük timsali bir adam..
Sonra bir Ağustos akşamı babam aramızdan ayrıldı.
Ben cenaze için mezarlığa gidemem, bu iş için yeterince güçlü olamadığımı düşündüm hayatım boyunca..ama bu sefer gittim, babamla orada vedalaşmak, onun duyabileceği şekilde onunla konuşmak istedim..
Ama vedalaşılmıyormuş tamamen, onu anladım..
Birşey oluyor, aklına geliyor, "babam böyle demişti, şunu yapmıştı,vs.." diyorsun, anıyorsun..bazen gülümseyerek, bazen iki damla gözyaşı ile..
Eşimle ilişkimizin henüz çok başlarıydı, Paris'te bir ahbabımızı ziyarete gitmiştik. İşyerinin patronu hemen babamı sordu, onun ne değerli bir insan olduğundan bahsetti..sonradan defalarca başkalarından dinledim ki o herkesin "Osman Abisi" olmuş, çok sevilmiş..
Sonra yıllar içinde ben de tanıdım babamı..kimseye zararı olmayan, çevresindekilere gücendirmeden yardım eden, dürüst, merhametli, dünya iyisi bir adamdı..
Keşke siz de tanısaydınız..
Ben cenaze için mezarlığa gidemem, bu iş için yeterince güçlü olamadığımı düşündüm hayatım boyunca..ama bu sefer gittim, babamla orada vedalaşmak, onun duyabileceği şekilde onunla konuşmak istedim..
Ama vedalaşılmıyormuş tamamen, onu anladım..
Birşey oluyor, aklına geliyor, "babam böyle demişti, şunu yapmıştı,vs.." diyorsun, anıyorsun..bazen gülümseyerek, bazen iki damla gözyaşı ile..
Eşimle ilişkimizin henüz çok başlarıydı, Paris'te bir ahbabımızı ziyarete gitmiştik. İşyerinin patronu hemen babamı sordu, onun ne değerli bir insan olduğundan bahsetti..sonradan defalarca başkalarından dinledim ki o herkesin "Osman Abisi" olmuş, çok sevilmiş..
Sonra yıllar içinde ben de tanıdım babamı..kimseye zararı olmayan, çevresindekilere gücendirmeden yardım eden, dürüst, merhametli, dünya iyisi bir adamdı..
Keşke siz de tanısaydınız..
ayşe,
YanıtlaSilbana sorsan böyle biri olmaktan çok,böyle birinin canı olmak isterdim,ne şanslısınömrün boyunca sana güzel anılar bırakan bir kayınpederin,baban olmuş.mekanı cennet olsun,çok sevgiler
Evet ama bazen düşünmeden edemiyorum,henüz 65 yaşındaydı,keşke daha fazla bizimle kalsaydı..
SilMekani cennet olsun. Arkasinda herkeste boyle anilar birakarak gittiyse hayatin hakkini vererek yasamis demek. Huzurla uyusun.
YanıtlaSilÂmin,inşallah..teşekkür ederiz..
SilMekanı cennet olsun inşallah.. Vedalaşmak ne mümkün, hayat onlarla devam ediyor fiziken ayrılsalar da. Ne mutlu ki ne güzel anılar bırakmış size Ayşe'cim, allah rahmet eylesin..
YanıtlaSilÂmin Aslıcım,çok teşekkür ederiz..
SilAyşeciğim bloglara uğramıyorum ama bu yazının içeriğini bile bilmeden çekildim geldim. Keşke acını paylaşmak için yanında olabilseydim. Başınız sağolsun , mekanı cennet olsun babacığının...
YanıtlaSilAcıları paylaşmak gerekir ama bazen insan içine kapanmak önce kendi kabullenmek istiyor...
Acıları unutmak mümkün değil de hayat işte bir şekilde sürüyor...
Öperim canım !
Canım Nilgün,sağolasın..keşke aynı şehirde yaşasaydık,çok isterdim..kısmetse birkaç zamana oralarda olacağız inşallah..
SilEvet benim de öyle oldu,kabullendim,şimdi daha iyiyim..artık mümkün mertebe yazmaya devam blogta..
Ben de seni çok öpüyorum..
Ayşecim başın sağolsun öncelikle... Ama inan çok şanslısın babanın yerine koyabildiğin baba diyebildiğin bi insan olmuş hayatında... Bende 15 yaşımda kaybettim babamı ve tek ağbimi de onunla birlikte aynı kazada kaybettim ve maalesef eşimin babası ile asla böyle bi ilişkimiz olamadı çok çaba göstermeme rağmen:( maalesef kendi çocuklarına da sıcak bi insan değildir zaten, bana hiç olamadı:(
YanıtlaSilGülseren neredeyse aynı yaşlarda babasız kalmışız.:(
SilKayınpederin ile olan ilişkin üzücü, keşke daha iyi olabilseymiş..
Allah kendi evlatlarımıza bizlerle birlikte hayırlı ve uzun bir ömür versin..
Bende bana üzüntü veren şeyleri ifade etmekte hiç başarılı değilimdir. Başkasını çok üzen şeyler içinde berbat bir teselli edici sayılırım :( yeniden başın sağolsun demekten başka elden ne gelir osman abimiz cennettedir umarım.
YanıtlaSilSağolasın Fatma, dostlar sağolsun..
Sil