Joyeux anniversaire a moi!*

İtiraf ediyorum: şimdilerde şiiri çok sık okumasam -ve hatta sıkılsam da:/- da, bir zamanlar ben de şiirle epey haşır neşir olmuştum.

Hayır, hiç yazmayı denemedim ama Ümit Yaşar'dan Orhan Veli'ye, Attila İlhan'dan Özdemir Asaf'a, Bedri Rahmi'den Can Yücel'e, Cemal Süreya'dan Edip Cansever'e pekçok şairin şiirlerini etkilenerek  okumuşumdur..

Bu sıralar şiirle aram olmadığına oldukça bozulan kitap kurdu kardeşim Melis te boş durmayıp, bu konuyla ilgili bir blog açtı!:) tık tık

Neyse..
Lise öğrencisiydim.
Her lise öğrencisi gibi, benim de başımda kavak yelleri esiyordu.
İşte o zamanlar bir şiir okudum, hayatım boyunca sanırım en sevdiğim şiir oldu..

Bir makalede -Hıncal Uluç'un makalesiydi- denk gelmişti, o dönem internet ya da gazetenin fotoğrafını çekeceğimiz akıllı, kameralı telefonlarımız olmadığından bir kağıda not etmiştim, o kağıdı hala saklarım..

Bugün benim doğumgünüm.
Doğumgünümde bu şiiri okumak istedim, gündelik koşturma içinde kimi zaman unuttuğum bazı noktaları bana yeniden hatırlatsın diye..

Şiir Arjantinli yazar ve şair Jorge Luis Borges'e ait.

ANLAR

Eğer, yeniden başlayabilseydim yaşamaya,  
İkincisinde, daha çok hata yapardım.  
Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım.  
Neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar,  
Çok az şeyi  
Ciddiyetle yapardım.  
Temizlik sorun bile olmazdı asla.  
Daha çok riske girerdim.  
Seyahat ederdim daha fazla.  
Daha çok güneş doğuşu izler,  
Daha çok dağa tırmanır, daha çok nehirde yüzerdim.  
Görmediğim bir çok yere giderdim.  
Dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye.  
Gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine.  
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım ben.  
Yeniden başlayabilseydim eğer, yalnız mutlu anlarım olurdu.  
Farkında mısınız bilmem. Yaşam budur zaten.  
Anlar, sadece anlar. Siz de anı yaşayın.  
Hiçbir yere yanında termometre, su, şemsiye ve paraşüt almadan,  
Gitmeyen insanlardandım ben.  
Yeniden başlayabilseydim eğer, hiçbir şey taşımazdım.  
Eğer yeniden başlayabilseydim,  
İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım.  
Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla.  
Bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır,  
Çocuklarla oynardım, bir şansım olsaydı eğer.  
Ama işte 85'indeyim ve biliyorum...  
ÖLÜYORUM...

Sahip olduklarıma bakıyorum da, bugün içim minnet ve şükran dolu..
Kıymetlilerimle, nice sağlıklı ve huzurlu yaşlar olsun bana..

Bu da hiç bıkmadığım, asla bıkmayacağım...


*Mutlu yıllar bana!(juayözaniverser a mua)